Lieve Demona.
Op de een of andere manier kwam je bij ons. Ik heb me vaak afgevraagd hoe ik het heb kunnen laten gebeuren. Niet omdat ik het je niet gunde, maar een praktische aankoop was je niet. Ik had eigenlijk niks gedaan om te controleren of je betrouwbaar genoeg zou zijn. Betrouwbaar voor mijn kind van negen jaar, om mee om te gaan, om op je te leren rijden, om blij met je te zijn zoals ik dat vroeger met mijn pony was, die eerst veel te groot was en ik veel te klein. Mijn gedachtegang was, mijn kind van negen laat ik niet alleen bij een pony van 1.40m. dus ik ben er gewoon bij….en wát nu… een póny…ik had immers wel voor hetere vuren gestaan dacht ik…(arrogant).
Een pony met wat pit maar gewend op een boerderij, niet bang voor trekkers en machines, leuk koppie, new-forest met een beetje engels volboed? Je kon er op zitten en er was jaren geleden op gereden door een dochter die al lang het huis uit was. Ze was geboren op de boerderij waar de familie eerder gewoond had, dus zo veel zou er niet mee gebeurd zijn. En, dacht ik, als ik nú zeg dat het niet mag, dan komt het er misschien nooit meer van…..
Hindernis één bleek het vervoer van het oude huis naar het nieuwe huis. Het had nogal wat voeten in de aarde voor ze de trailer in ging en het is na die ene keer eerlijk gezegd ook nooit meer gelukt.
Bij ons thuis uit de trailer. Eerst grazen tussen de bomen terwijl ik haar aan het haltertouw vast hield. Ze was wat sacherijnig maar had dan ook net de trailerrit doorstaan. Toen de wei in waar mijn dochters haar graag wilden borstelen. Ik hield haar nog steeds aan het haltertouw vast. Ze liet dat wel toe tot dat één van hen haar lies aanraakte, toen was lijden in last. Met twee benen tegelijk ramde ze naar achter…afblijven daar! Ze was blijkbaar hengstig. Onhandig, maar duidelijk. Echter, als je als moeder op een haar na de schedel van je dochter gemist ziet en zelf volle bak ineens twee hoeven in je bovenbenen hebt staan, dan is de lol er plots een beetje af. Het heeft lang geduurd voordat het tussen haar en mij goed kwam.
Zelf op gespannen voet staan met de pony waar je kind nog op moet leren rijden is niet aan te bevelen. Enfin, toch maar gedaan. Les 1 tm 10: “Alleen als je zelf volkomen rustig, redelijk en afgestemd bent kun je iets met haar beginnen”. Eerlijk gezegd is dat wel een mooie levensles voor dochterlief gebleken. Ze heeft er heel veel zelfkennis door opgedaan en als geen ander geleerd hoe ze met veel geduld uiteindelijk toch met deze pony uit de voeten kon.
Ze werden een team, maar tot een bepaalde grens. Deze werd bepaald door: Niet in de trailer kunnen en niet goed kunnen omgaan met nieuwe stress en andere paarden, dan kon het gevaarlijk worden. Dus een dressuurwedstrijd met haar zat er niet in. Maar uiteindelijk ook door fysieke capaciteiten aan de kant van de pony en de wensen aan de kant van het mensenkind. Ze hebben samen hard gewerkt om het goed te doen, haar rug goed te gebruiken, haar spieren goed in te zetten. Het mensenkind leerde technieken met longeren en touwtjes om haar onbelast toch goed te trainen, de pony deed alles wat in haar vermogen lag, maar haar rug wilde tot zo ver en niet verder. Te kort, te veel obstakels.
K Heb zelf ook nog wel een poosje op haar gereden, maar ze kon soms omslaan als een blad aan de boom en dan stonden we samen aan de rand van de beek op twee achterbenen te balanceren of op de kruising van twee wegen waar ik links en zij rechtsaf wilde. Vroeger maakte me dat niks uit, maar met drie jonge kinderen (vooral dat), een man en een bedrijf werd het me te riskant eigenlijk.
Je loopt nu jaren rustig in de wei. Soms bij het jongvee, soms naast de koeien, soms tussen de koeien. Een maatjes paard erbij is er nooit van gekomen, te veel beren…
Tot na deze winter. Ineens was je mager geworden en liep je slecht, links achter, rechts achter. Ik kon niet zo goed een reden bedenken voor het vermageren. Misschien was toch het voer anders. ‘k Vond de koeien het er eigenlijk ook niet zo super op doen en je at zo’n beetje met ze mee, al zocht ik wel het meest structuurrijke en droge spul uit. Zo ging het al ruim tien jaar prima. Behalve dat liep je in plaats van in het weitje met veel eikels en zon, nu meestal achter de stal. Wel genoeg gras maar misschien te weinig zon? En zeker geen eikels. Wellicht te zuur geworden alles bij elkaar.
Voer aangepast, slobber erbij, hooi erbij. Op een ochtend was je verdwenen. Ik had je buiten laten staan omdat je die dag juist slecht liep en dacht dat liggen in de wei dan makkelijk zou zijn dan in de stal. Je was doodleuk onder de draad door gelopen en naar het dorp gekuierd. Hengstig… Aardige mensen hebben je in de wei gedaan en na het melken hebben we je opgehaald. Je had echt geen centje pijn en ik moest er flink de pas inzetten om je bij te houden.
Maar, het wisselt. Natuurlijk krijg je twee of drie keer er dag spagyriek druppels om de pijn en smering van gewrichten, pezen en spieren te ondersteunen. Je krijgt middeltjes als Rhus-t en Bryonia als ruikpotenties. Je krijgt elke ochtend een boterham met celzouten tegen de pijn en ter ontspanning.
Met enige regelmaat masseer ik de plekken bij je schoft, rug en billen. We knuffelen, als ik je schoft masseer knabbel jij met je bovenlip aan m’n been. Want het is goed gekomen tussen ons. Je staat in een andere wei, best een groot stuk, zodat je blijft lopen. Dat lijkt te helpen. Soms loop je onder de draad door en heb je nog meer wei, maar dat maakt niet uit.
Om de paar weken heb je meestal wat slechte dagen. Dan breng ik je vaker spagyriek druppels, kom ik een keer extra langs met Rhus-t, Bryonia en soms ook Ruta. Ik masseer een keer extra, neem de tijd om met je van stal naar de wei te lopen en bedenk me elke keer weer hoeveel dagen je er over mag doen om weer te herstellen voordat ik de dierenarts moet vragen om je te laten inslapen. Dan gaat het toch weer een paar weken goed. Gisteravond kwam je in een wat onhandig, drafje naar me toe, vanmorgen ging je in galop de wei in en ben je een blij paard waar ik super veel van hou.
Ik denk dat je het wel zult aangeven als je er zat van bent. Heus, je mag blijven zolang je wilt. Het is aan jou.
Lyke Tjoonk
Voor Home klik je hier, voor inhoudsopgave kun je hier klikken.