Het komt precies uit. Met de mais. Er ligt nog net een bultje voor vandaag en morgen. Gister de bovenkant afgesleept. Vandaag de rest van het zand eraf en de boel glad maken. De hele zomer door gooit Han het zand er met de schep af, halve metertjes tegelijk zodat de mais niet gaat schimmelen. Maar op de kont ligt nog veel zand en dat kan met het sleepbord aan de trekker. Het is meteen een oefening in non-verbaal gedrag. Ik kijk hoever hij met het bord naar achteren wil, of ik langzaam achteruit moet beginnen zodat hij grip heeft of dat ik meteen door kan. Hoever hij het zand door wil schuiven….we zijn er intussen op elkaar afgestemd. Zijn lichaamstaal zegt voldoende.
Intussen kijk ik ook naar de koeien die in de wei hun ding doen. Ik zie dat Molley op staat, ik denk tenminste dat zij het is. Ze draait zich met haar kop richting de beek met daarachter de spoorlijn. Grappig. Ze staat daar maar te kijken, alsof ze de trein die langs rijdt en de optrekkende auto’s observeert. Eerst komt de trein vanuit Winterswijk, spoorbomen dicht, rij auto’s, spoorbomen open, auto die optrekken. Dan komt de trein vanuit Vorden al weer terug. Molley bekijkt het zich allemaal, doet een plas, draait zich om, eet drie happen en bedenkt zich dan toch. Ze ploft weer neer, er moet blijkbaar eerst nog wat verteerd worden.
Ik herken dat wel, dat treingevoel. Toen ik als kind naar Vorden kwam om te kamperen hoorde ik elk uur de trein langs “kedenkdenken”. Ik vond dat leuk, een prettig gevoel dat je overal naar toe kon met die trein, op Texel hadden we geen treinen ( ook geen stoplichten trouwens). Eigenlijk had ik altijd al iets met treinen denk ik.
Een vriend komt langsrijden en stopt. De mannen bespreken wat, hoe dat maandag zal gaan, met de trekkers, waar ze de mat op rijden en weer door kunnen. Waar de koeien dan lopen. Dat de laaghangende takken gister gesnoeid zijn zodat de grote trekkers met wagens meteen door kunnen de weg op en nog het een en ander.
Ik kijk nog een poosje naar de koeien. Ik zie Rikie die een plekje in de kudde opzoekt. Ze is gisteren voor het eerst afgekalfd en zodoende verhuisd naar de melkkoeien. Ze kent ze wel, heeft er afgelopen winter al bij gelopen, maar ze moet toch opnieuw haar plek vinden. Hoewel het een redelijk relaxe koe is het waarschijnlijk net als wanneer een kind voor het eerst naar school gaat. Ze kennen wel een aantal kinderen nog van de peuterklas, maar de een loopt zo naar binnen en de ander laat zich niet zo maar alles aanzeggen. Zo is Rikie ook. Ze blijkt bovendien over buitengewoon goede spring-capaciteiten te beschikken. Voordat ze gisteren de melkstal in ging gaf ze daar uitgebreid een demonstratie van zodat ze eerst een halster op moest om haar te bewegen achteraan te sluiten. Eenmaal binnen was er geen probleem, zoals een kind wat de gymzaal niet in durft en er zich uiteindelijk prima vermaakt. Vanmorgen zelfde grapje, maar ze liep al een stuk sneller naar binnen. Enfin, in de wei kijkt ze nog even om naar haar maten aan de andere kant van de weg. Dan loopt ze de bult op om te gaan grazen. Onderweg nog haar krachten botvieren op de ineens bemoeizuchtige Diamand, zo, ze is vast snel ingeburgerd.
Ik loop de wei in, altijd lekker zo tussen de koeien. Ik kijk of Molley wel in orde is, ze kijkt me vriendelijk aan en niet veel later gaat ze ook herkauwen. Onderin de wei liggen de koeien ver uit elkaar behalve Suzanne. Ze ziet mij lopen en komt snel poolshoogte nemen. Ze heeft er flink de pas in en besnuffelt mij dan alsof ze bevestiging wil hebben dat ik het ben. Tevreden gesteld loopt ze iets later snel weer terug naar een van de zwarten, Kissie. Ze bespreken de situatie. Intussen loop ik verder om de enorme paddenstoelen midden in de wei te bekijken. Dat is dan toch weer vreemd vinden Suzanne en Kissie en Suzanne komt opnieuw in snel tempo kijken wat hier de bedoeling van is. Wat is er aan die paddenstoelen? Je kunt ze niet eens eten! Raar die mensen soms en ze gaat weer verslag uitbrengen bij Kissie. Samen kijken ze me na en houden het dan op, “typisch”, waarna ze verder eten.
Minou ligt onverstoorbaar en volkomen relaxed midden onderin de wei haar voedselprop te verwerken met twee kraaien op haar rug. Goed voor elkaar zo’n schoonmaakploeg tijdens de lunch.
Rikie is boven op de bult achteraan in contact gekomen met Milk. Ze besnuffelen elkaar en zijn er tevreden over. Milk kan nog niet goed inschatten hoe dat met rangorde en zo zal verlopen, Rikie is voor zo’n jonkie nogal een kolossaal dier. Als Rikie door loopt laat Milk zich voor de zekerheid toch maar van haar sterke kant zien en leeft zich uit op de grasmat. Schrapen, kop in het zand, haar kracht laten zien, want van haar afmetingen moet ze het niet hebben.
Een drietal jonge koeien, tweede kalfs, staan gezamenlijk dicht bij het bos. Beetje eten, wat om elkaar heen draaien. Duidelijk vriendinnetjes. Intussen gaan de spoorbomen ook weer dicht en komt de trein vanuit Winterswijk. Tegenwoordig rijden ze om het half uur.Als ik terug loop zie ik dat Han het laatste beetje zand weg schuift. Klaar voor maandag.
Lyke Tjoonk.