Ondanks de wind en de regen viel het me vandaag al op dat de koeien over het hele stuk weiland aan het weiden waren. Toen het zo warm was de afgelopen tijd zag je ze meestal dicht bij elkaar liggen op het wat koelere deel bij de waterbak en de bomen.
Er was vrij weinig gras om te eten tijdens die warme dagen, dus als ze tegen zes uur de trekker met mais hoorden, stonden ze, na het ritmische geklap van de boer waarmee hij de koeien “roept”, al vlot klaar bij de afrastering om naar binnen te mogen.
Dan is het een kwestie van draadjes over de weg en de hele kudde loopt de weg over, koe 10 (Malou) voorop en de rest in een vlotte ganzenpas erachter aan. Dat kan manlief wel alleen af.
Vanavond kwam hij echter in overall de keuken in. “Koeien aan halen? “informeerde ik “ Ze lopen door het hele weiland” was het antwoord.
Vuur onder de macaroni en de bolognaisesous maar even uit gezet en de laarzen en overall aangetrokken.
Nu vind ik koeien aanhalen een fijn klusje om te doen. Heerlijk het weiland in, op de bult heb je een mooi zicht op de omgeving en de reuzen eik en dan samen met de koeien terug wandelen, daar geniet ik van.
Als we, zoals nu, samen het weiland in gaan dan treuzel ik altijd een beetje zodat ik niet op de weg hoef te staan. Maar vanavond ontkwam ik daar niet aan, ik was gewoon veel eerder bij de weg. Zoals een goede boer betaamd is manlief in het weiland ook druk doende met het uittrekken van herderstasjes, zuring of ander ongerief, dan duurt t ophalen vanzelf wat langer.
Om veilig over te steken gaan er twee touwen over de weg, simpel werkje natuurlijk, maar ik ben er nooit gerust op dat er niet net een auto aankomt die net niet ziet dat ik een touw over de weg span. En, toegegeven, dat stam eigenlijk nog uit de tijd dat er maar één touw over de weg ging. Eventuele wachtende auto’s konden dan sneller tussen de koeien door gelaten worden, maar de kans dat een koe er tussen uitglipte op het moment van touw spannen was ook veel groter, dat vond ik gedoe. En niet helemaal voor niets.
Op een nazomeravond stond manlief nog even een wachtende auto te woord terwijl hij het touw vastklikte aan de draad en ja hoor, daar sloeg een groepje jonge koeien rechtsaf de schuttestraat op in plaats van rechtdoor naar de stal. Ik stond bovenop de bult en zag het aan komen. Han kon weinig anders doen dan voorkomen dat de andere helft van de veestapel er achter aan ging dus ik zette op laarzen de sprint in, dwars over het weiland, om te proberen voor de groep koeien uit te komen.
T Leek mij niet zo handig als ze in het dorp terecht kwamen. Maar hoe harder ik liep hoe sneller de koeien naast mij mee draafden. Voor ik op de weg kon komen die de bocht zou afsnijden moest ik de draad over en een bossage door. Ik was in die 200 meter lange sprint op laarzen natuurlijk allang verzuurd en ging dan ook in t bos plat op m’n gezicht.
Voort gedreven door de adrenaline stond ik snel weer op en hervatte de poging om de koeien voor te komen. Ze sloegen gelukkig niet de weg in naar het dorp maar draafden met de bocht mee richting de brug van het kasteel. Ik kwam midden tussen de groep op de weg en de achterste helft maakte rechtsomkeert, terug naar huis. Blijkbaar lokte het idee om nog verder van huis te gaan, de rest ook niet zo aan. Zij besloten voor de brug af te slaan waardoor ze op de talud van de beek terecht kwamen, achter de stroomdraad van het weiland. Ik stond intussen ook op de brug zodat niemand recht door ging waar de grote weg zich vervaarlijk zou aandienen.
Manlief had geen telefoon waarop ik hem kon inlichten en hij kon ook niet over de bult kijken om te zien welke afslag de koeien hadden genomen. Ik moest maar hopen op zijn intuïtieve ingeving tot actie. Terwijl ik me half dood had gerend, had hij de rest van de koeien over de weg geloodst en een voorbijganger op wacht gezet voor de meute weglopers die mogelijk vanzelf terug zou komen. Goeie actie inderdaad zo bleek. Vervolgens heeft hij de fiets gepakt om poolshoogte te nemen.
Terwijl ik er voor zorgde dat ze in hun enthousiasme niet via de Berkel bij de buren gingen weiden en allerlei opties de revue liet passeren over hoe de koeien in plaats van achter het weiland er weer in te krijgen, liefst zonder stroomstoot, kwam Han aanfietsen. Hij nam de situatie even in zich op, maakt de draad op de hoekpaal los en gebaard mij de koeien nu gewoon terug te drijven naar de hoek. Appeltje eitje dus, koeien weer richting stal alsof er niets gebeurd was. De aardige voorbijganger stond nog steeds de weg te bewaken zodat ook deze dames, nu zonder ontsnappingsroute, de weg overstaken.
Ik heb nog dagen spierpijn gehad, maar sindsdien gaan er wel twee draden over de weg. En toch, ik haal ze liever op uit de weide dan dat ik op de weg sta.
Lyke Tjoonk